Eindelijk weer stil. Dat felle, warme licht hoog boven mij, zie ik niet meer. Mensen kruipen in hun hokken. Tijd om op avontuur te gaan!Mijn oppassers maken geluiden, ze lokken mij
met vleesbrokjes in een kleurige doos. Pfff, daar trap ik niet meer in. Vlug wegwezen. Af en toe hoor ik dat gerucht dat ze maken door hun poten tegen elkaar te slaan. Soms probeert de man het geluid van een vogel na te bootsen, belachelijk. Ik wéét wel dat er daar een doos met een warm deken klaar staat. Lekker gezellig. En dat, als ik te lang wacht, ik er niet meer bij zal kunnen. Waarom maken mijn bewakers het hok helemaal dicht als het donker is? Geen kattegat meer te vinden. Ik krijg de kriebels van die mensen...
Maar ik wil, nee, ik moet nu verder. Als de duisternis weer weggejaagd wordt door die witte vlek aan het einde van de wereld, dan komen de tweevoeters weer buiten. Dan loop ik wel naar huis. Mijn verzorgers zullen me begroeten met vriendelijke klanken. Ze tillen me dan van de grond en strelen me over mijn kop. Ze zijn kattegoed. Hmm, wat gespin laten horen en kopjes geven, dan krijg ik vast wel iets te eten. Dat zal smaken na zo'n tocht.
Aha, wat bespeur ik daar, dat is die opgeblazen kater. Als mijn mensen hem zien, zeggen ze 'dikkie dik'. Ik begrijp veel mensenklanken, maar deze moet ik toch nog even nagaan. Sshhht, behoedzaam op mijn buik er op af sluipen... haha, dit wordt een... verrassingsaanval!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten